Wikistad in de Tolhuistuin: de inspiratie van het doen!

tolhuistuin_pieter

Grote statige bomen, beelden in een groene tuin, kunstzinnig meubilair en alleen maar vriendelijke mensen. Ziehier de Tolhuistuin. Een oase in Amsterdam in Noord. Vlakbij de pont over het IJ en tegen het EYE aan gelegen. In deze prachtige tuin waar Wikistad te gast was vond een buitengewoon vitale bijeenkomst plaats over samenredzaamheid. Zowel vitaal als bijzonder. Door sterke bijdragen van Mona Keijzer , Pieter Hilhorst en Jos van der Lans en vele aanwezigen

Wat is nu de kern en de kracht van Wikistad? Dat demonstreerde Pieter Hilhorst, die zijn spreektijd gebruikte om de zeventig aanwezigen in beweging te zetten. Zij kregen de opdracht elk twee willekeurige omstanders te kiezen en daar precies tussen te staan. Dat proces sturen en controleren van bovenaf is onmogelijk , maar met zelfregulering lukt het wel. Bundeling en afstemming van inzichten en krachten zorgen er voor dat ieder zijn plek vindt. Deze zelfregulering zal aan bod komen in het boek dat Pieter samen met Jos van der Lans schrijft. Dus kopen dat boek…wanneer het uitkomt.

Samenredzaamheid: houd het simpel

Een van de belangrijkste punten, zowel door Mona als Pieter en Jos benadrukt, is: eenvoud. We hebben met elkaar dingen zo ingewikkeld gemaakt, dat de logica daarvan alleen nog begrijpelijk is voor enkelen. Enkelen die met de beste bedoelingen voor velen bedenken hoe zaken zouden moeten. Mona hield de wereld van procedures en certificering een spiegel voor. Een wereld die het contact met eenvoudige oplossingen verloren lijkt te zijn geraakt. Ze gaf een mooi voorbeeld van bewoners die door een plantsoentje graag een rechte doorgang wilden maken om aan de overkant ervan te komen, wat met de beste bedoelingen werd gefrustreerd door ambtenaren. Waarmee dus ook het leven van de bestuurder ingewikkeld werd gemaakt. Gelukkig maakte ze duidelijk dat zij als bestuurder daarin niet mee wenste te gaan.

tolhuistuin_henk

Eenvoud, eenvoud en nog eens eenvoud. Jos van der Lans bracht dat nog eens pregnant naar voren. Het voorbeeld zijn de vele Eigen Kracht Conferenties. De resultaten die daar uit voortkomen zijn niet mis. In bijna alle gevallen is het effectiever en goedkoper dan allerlei losstaande interventies van instellingen. Rob van Pagée van de Eigen Kracht Centrale, kon dat tevreden beamen.
De stelling van Jos is: als dat kan in de (jeugd)zorg, dan kan dat op veel meer terreinen. Daarvan gaf hij een reeks voorbeelden.
Maar het gaat ook over doen!

Praten is mooi. Zeker als je dat doet in zo’n lommerrijke omgeving als de Tolhuistuin. Maar zo gaf Pieter aan: de tijd van praten is voorbij. Eigenlijk zou er een verbod op moeten zijn. Nu moet het gaan over samen doen! Samen nieuwe aanpakken maken voor uitdagingen. Het voorbeeld van de kracht van zelforganisatie maakte duidelijk dat dat ook nog eens heel leuk kan zijn.

Een hoogtepunt, wat het doen betreft, was dan ook de aanpak van overlast door professional Andrea Prins, buurtregisseur in Amsterdam Nieuw West, die de kracht van burgers aanspreekt en weer activeert bij de aanpak van overlast. Samen met Lucy Kok, Ahmed Ben Yarrou, Said Bensellam en Herman Krommendijk is zij een van de gezichten van het Wikistadproject Bondgenoten in de Buurt. Dit heeft als credo: sociale veiligheid in de buurt? Buurtgenoten leer elkaar er weer op aan te spreken.

Andrea gaat bij overlast op bezoek bij de overlastgever en de klagers. Dat gaat via gewoon aanbellen en praten. Alle klagers en de overlastgever houdt zij op de hoogte van alles wat gezegd wordt. Daarmee versterkt of herstelt zij de buurttamtam. Aan de overlastgever maakt ze duidelijk dat zij resoluut ingrijpt als het gedrag niet verandert en aan de klagers dat zij allen ondersteunt als zij de overlastgever feedback geven op het gedrag. En wonder boven wonder herstelt zich de sociale controle en stopt een heel groot deel van de overlast. Zo eenvoudig kan het zijn. En ondanks het feit dat de aanpak in zijn eenvoud wel een beetje geniaal is, kan toch iedere buurtregisseur dit kunstje doen.

En dan waren er nog Brenda Hunt, Paul Scheerder, Tinkerbell, Herman Krommendijk, Lucy Kok, Songul Senturk, Jaap Prummel, Ella Vogelaar en vele anderen. Zij maakten duidelijk dat er een bonte praktijk is ontstaan van kleinschalige aanpakken die een antwoord geven op maatschappelijke uitdagingen.

Aanpakken die gebaseerd zijn op zelf en samen doen. Aanpakken die ontstaan naast de wereld die geregeerd wordt door institutionele en financiële belangen en procedures.
In de komende jaren zullen we zien of die wereld aan kan sluiten steeds groter en sterker wordende stroom. Er zijn lichtpunten, maar het wordt wel spannend. Een ding is zeker in de Tolhuistuin hebben velen gevoeld dat de wereld die Wikistad heet groter wordt.

Do it yourselves voor ‘kwetsbaren’

Bij zoveel inspiratie zouden we bijna kunnen vergeten dat niet iedereen zonder steun mee kan doen aan de wereld van samenredzaamheid. Véronique Swinkels (voorzitter van de stichting Wikistad) vroeg dan ook aandacht voor mensen die om allerlei redenen een duw in de rug nodig hebben. Maar ook daar geldt dat die steun er vooral op gericht moet zijn om mee te kunnen doen en hulpafhankelijkheid zo klein mogelijk te maken. Liefst door eerst de kracht van lotgenoten te bundelen, ondersteuning te organiseren door solidaire burgers en daar als overheid op aan te sluiten. Beginnen bij die kracht en het vermogen om maatwerk te leveren vraagt grondige maatschappelijke vernieuwing op verschillende terreinen. Naast Bondgenoten in de Buurt is dit dan ook een speerpunt van de stichting Wikistad.

En o ja: de voortreffelijke hapjes werden verzorgd door Foor Elquaar: een groep klanten van de voedselbank, die niet alleen voedsel willen consumeren maar er ook productief mee aan de gang gaan. Door de Tolhuistuin zijn zij direct benaderd om ook in de toekomst hun diensten -met onder meer zelfgebakken brood- aan te bieden. Interesse? Richt u zich Wikistad (zie contactgegevens op de site).

Dit bericht is geplaatst in 2012 . Bookmark de link .